من و غذا

من از اون آدمهایی هستم که خیلی به مقوله غذا اهمیت میدم

کلا برام مهمه که غذای خوب و باکیفیت بپزم و معتقدم که پختن غذای بدمزه یا شلخته یه جور کفران نعمت هست البته بد پختن غذا (سرخ کردن زیاد یا شور کردن و ...) هم به نظرم حروم کردن نعمته و گناه داره.

از اسراف هم بدم میاد و اصلا و تحت هیچ شرایطی غذا دور نمیریزم (یعنی فکرش رو بکنید اگه شده به کمک شلاق و کمربند و لنگه دمپایی اضافی غذا رو به خورد خانواده میدم. هر از گاهی هم یه برنامه مفرح تور یخچال گردی داریم)

عاشق مهمونی دادن هستم و با وجود مشغله فراوان و بچه کوچک هر وقت بتونم مهمونی میدم. برای مهمونی هم معمولا سه روز وقت میذارم. روز اول با همسری خریدها رو انجام میدیم و خونه رو تمیز میکنیم. من هم بعضی از غذاها رو میپزم . روز مهمونی همسری باقی تمیزکاری رو انجام میدن و من همچنان مشغول پخت و پز. نزدیکهای غروب مهمونها میرسند و مهمونی شروع میشه. روز بعد هم شستن ظرفها و تمیز کردن خونه 

در مورد تعداد غذاها هم وسواس دارم حداقل باید 7-8 نوع غذا بپزم و 2-3 نوع دسر. ولی با تموم این حرفها واقعا از مهمونی دادن لذت میبرم. موقعی که قراره مهمونی بِدم حس کسی رو دارم که باید پروژه انجام بده. سرم رو میندازم پایین و تند تند کار میکنم موقعی که میز شام رو میچینم حس میکنم پروژه رو به بهترین نحو ارائه دادم و اون نمره بیسته مال منه

البته یه جاری دارم که خیلی کدبانو و باسلیقه هست. مهمونی که میده بیشتر از 15-20 نوع غذا و پیش غذا و دسر میذاره طوری که بعضی وقتا ازم میپرسه "فلان غذام خوب شده بود؟" و من با تعجب میگم "اِاِ مگه فلان غذا هم روی میز بود!!

کلا با مهمونی های ایشون حال میکنم

اگه اینجا اومدید و کلی پست آشپزی دیدید تعجب نکنید آخه یه دکتر شکمو داره اینجا مینویسه